Przypadek 47
AIDS (TEST BEZ WIEDZY PACJENTA
I ODMOWA WYKONANIA OPERACJI)
Chirurg systematycznie przeprowadza
testy na obecność wirusa HIV bez wiedzy pacjentów i odmawia przeprowadzenia
operacji, jeśli wynik jest pozytywny.
Powrót do strony
głównej
1. Prawo międzynarodowe
Jedynym dokumentem,
rozpatrującym problemy związane z AIDS, jest zalecenie nr R (87) 25, przyjęte
przez Komitet Ministrów Rady Europy 26 listopada 1987 r. (jest to ciąg
dalszy zaleceń nr R (83) 8 i nr R (85) 12, dotyczących wykrywania AIDS
u krwiodawców).
Zgodnie z pierwszym
akapitem punktu 2.2.3 "osoby, niezależnie od tego, czy są dawcami, czy
nie, muszą być poinformowane o pozytywnym wyniku testu"; cytowany przepis
nie daje jednak odpowiedzi odnośnie do legalności testu wykonywanego bez
wiedzy pacjenta.
Punkt 2.2.1 tego samego
zalecenia rozpatruje z kolei (pierwszy i drugi akapit) konieczność wprowadzenia
w życie "programu systematycznej kontroli przy każdym oddaniu krwi, mleka
matki, organów, tkanek, komórek, a przede wszystkim spermy, z zachowaniem
tradycyjnych i ścisłych warunków dobrowolności zgody i poufności danych
[...]; nigdy nie może być przeprowadzana obowiązkowa kontrola ani wśród
ludności w ogóle, ani wśród poszczególnych grup". W świetle cytowanych
przepisów i wspominanego już wcześniej art. 7 Paktu Cywilnego chirurg nie
może przeprowadzić testu na obecność wirusa HIV bez wcześniejszej zgody
pacjenta.
Co do drugiej kwestii,
to punkt 2.2.3 cytowanego zalecenia (87) 25 precyzuje: "personel medyczny
może z reguły zapobiec zarażeniu, stosując odpowiednie środki; obowiązkiem
pacjentów jest więc uprzedzenie, że są nosicielami wirusa HIV", ale nie
rozstrzyga jednoznacznie tego problemu. Podobnie czytamy w trzecim akapicie
punktu 2.4: "Osoby, które ze względu na swój zawód mogą kontaktować się
z zarażonymi płynami lub wydzielinami, muszą otrzymywać aktualną informację
o elementarnych higienicznych środkach ostrożności, których muszą przestrzegać
one same i ich pacjenci".
2. Etyka
Zgodnie z deklaracją
WHO na temat leczenia chorych na AIDS (Wiedeń 1988) "chorzy na AIDS, jak
również nosiciele wirusa HIV muszą otrzymać odpowiednią pomoc medyczną;
nie mogą być poddawani prześladowaniom, cierpieć w codziennym życiu z powodu
samowoli i nieuzasadnionej dyskryminacji. Lekarze powinni szanować wielowiekową
tradycję, która polega na leczeniu ze współczuciem i odwagą pacjentów cierpiących
na choroby zakaźne. Tradycja ta powinna być przestrzegana również w stosunku
do chorych na AIDS".
Chorzy na AIDS mają
prawo do odpowiedniej opieki medycznej, prowadzonej ze współczuciem i szacunkiem
dla ich godności ludzkiej. Lekarz nie ma moralnego prawa odmówić pomocy
pacjentowi, którego dolegliwość leży w jego kompetencjach, tylko dlatego,
że jest on seropozytywny. Etyka lekarska nie może dopuścić do dyskryminującego
traktowania niektórych kategorii pacjentów. Osoba chora na AIDS wymaga
leczenia w sposób odpowiedni i ze współczuciem. Lekarz, który nie jest
w stanie udzielić pomocy i wymaganej obsługi chorym na AIDS, musi skierować
ich do specjalistów, wyposażonych w odpowiednie środki. Lekarz (kobieta
lub mężczyzna) jest zobowiązany zająć się pacjentem, dopóki nic będzie
można przewieźć go do wyspecjalizowanego szpitala.
3. Moralność religijna
a) Katolicka.
Z punktu widzenia moralności katolickiej systematycznie przeprowadzane
testy na obecność wirusa HIV u pacjentów, których czeka operacja, są dopuszczalne
(jak już się to robi przy chorobach zakaźnych, takich jak wirusowe zapalenie
wątroby czy kiła), ponieważ chirurg i personel medyczny mają prawo do przedsięwzięcia
środków ostrożności (zasada dobra wspólnego). Test może być dokonany także
bez wyraźnej zgody pacjenta, ponieważ nie tylko nie niesie ryzyka dla zdrowia
samego pacjenta, ale jest konieczny w interesie zdrowia społeczeństwa.
Niedopuszczalne jest
jednak, aby chirurg odmówił operacji nosicielom wirusa HIV. Jan Paweł II
zwracając się do lekarzy i personelu medycznego wzywał: "Niech wasza troska
będzie bezgraniczna! Umiejcie nie odrzucać, lecz zrozumieć i cenić zaufanie,
które żywi ku wam wasz cierpiący brat" (Discorso ai partecipanti alla
IV Conferenza internazionale organizzata dal Consiglio Pontiftcio per i
Servizi della Salute, "L'Osservatore Romano", 16.11.1989).
b) Protestancka. Chirurg
ten powinien pomyśleć o zmianie zawodu. Jego postawa jest nie do usprawiedliwienia,
a każda dyskryminacja w stosunku do chorego jest niedopuszczalna.
c) Żydowska. Praktyka systematycznego
przeprowadzania testów na obecność wirusa HIV bez wiedzy chorego wydaje
się normalna. To samo robi się przy innych chorobach, aby poznać stan zdrowia
chorego i móc go lepiej leczyć oraz pomagać mu. Jednak postawa lekarza,
który odmawia pomocy choremu, wydaje się amoralna. W omawianym przypadku,
tak jak i przy innych chorobach zakaźnych, lekarz musi podjąć szczególne
środki ostrożności, aby nie ulec zakażeniu. Co stanie się z medycyną w
dniu, w którym lekarze zaczną wybierać sobie pacjentów?
Chory musi mieć lekarza
przy sobie, a nie przeciwko sobie. Powołaniem lekarza jest walka z chorobą
i uśmierzanie bólu. Zasługa lekarza zawsze polegała nie na wykonywaniu
wyroku, lecz na łagodzeniu kary. W tym zawiera się, jak się wydaje, istota
medycyny.
d) Muzułmańska. Badania na
obecność wirusa HIV u pacjenta hospitalizowanego w związku z operacją nie
mogą być praktykowane bez jego wiedzy. Potrzebna jest zgoda chorego, po
poinformowaniu go o konsekwencjach, które mogą wyniknąć, gdy nie podejmie
się szczególnych środków ostrożności. Zasady higieny muszą być rzeczywiście
skrupulatnie przestrzegane, aby wyeliminować możliwość przeniesienia wirusa
HIV z pacjenta seropozytywnego na członków personelu medycznego. Oczywiście
wyniki testu muszą być objęte tajemnicą lekarską, ale należy zapytać, czy
konieczność walki ze szczególnie groźną epidemią nie może doprowadzić do,
jeśli nie derogacji zasad tajemnicy lekarskiej, to przynajmniej ich uporządkowania.
Poza tym, w omawianym przypadku, chirurg nie może uchylić się od swojego
podstawowego zadania, to znaczy od leczenia chorych. Obowiązkiem lekarza
jest wzmocnienie środków ochrony przeciwko ewentualnemu zarażeniu.
e) Buddyjska. Żadnej odpowiedzi
nie ma.
Powrót do strony
głównej
Opracowano na podstawie "Medycyna a prawa człowieka"
- książki wydanej w porozumieniu
z Europejskim Sekretariatem ds. Wydawnictw Naukowych (SEPS)
- inicjatorem jej przekładu na język polski - przy współudziale Rady Europy.
Przełożyła Iwona Kaczyńska. Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1996.
Opublikowano w Internecie za zgodą wydawcy.
|